Vera Lossau voert met haar sculpturen een ongewone evenwichtsoefening uit. Haar sculpturen zijn zelfbewust conceptueel maar vertonen daarentegen ook de hand van de kunstenaar. Net als werken in de traditie van het minimalisme verwijzen ze vaak naar hun eigen ruimtelijke context, hoewel ze ook een metaforische dimensie krijgen en sommige zijn zelfs verhalend.

Kunnen deze zaken wel samengaan? Want hebben de conceptuele en minimalistische benaderingen van kunst niet altijd fel verzet tegen expressieve, het metaforische en het verhalende? De combinatie kan werken als de contrasten een boeiende spanning opleveren. En dit is precies waar Lossau naar op zoek is: deze spanning tussen conceptuele en minimalistische benaderingen van beeldhouwkunst en het metaforische bereik dat een belangrijk onderdeel is geweest van waar sculptuur over gaat. Lossau’s verwijzingen naar middeleeuwse madonna’s en haar fascinatie voor enerzijds de kunst van de vroege renaissance en anderzijds Marcel Duchamp zijn daarom niet alleen onverenigbare grillen maar helpen haar conceptueel gefundeerde werkwijze te definiëren. Tegelijkertijd weet ze dat deze spanning tussen modernistische minimalisme en de metaforische complexiteit nooit volledig kan worden opgelost.

Lossau’s sculpturen kunnen absurd overkomen,en dat heeft haar voorkeur. In een interview vertelde ze: “Deze absurditeit geeft een gevoel van vrijheid omdat het zich bevindt achter de bekende structuren van de perceptie en dit is precies de motivatie voor en een deel van
mijn zoektocht”.

Noemi Smolik, Vera Lossau. tekstfragment uit: ARTFORUM INTERNATIONAL, SUMMER 2017