De installatie “Sloppy Therapy”geeft de kijker wellicht een vreemd gevoel van vertrouwdheid, al was het maar omdat je het ervaart als een Moderne Kunst
tentoonstelling in een Museum.

Maar schijn bedriegt, zeker in het werk van Rachel de Joode. Als je nauwkeurig kijkt dan zie je grote, kleurrijke oppervlakken gevuld met gefragmenteerde fotografische beelden van allerlei schildersmaterialen zoals: verf, nietjes, lijm, doek etcetera. Het is verleidelijk deze oppervlakken als schilderijen te identificeren. In werkelijkheid zijn het digitale collages die verwijzen naar de abstract expressionistische schilderkunst.

Op het eerste gezicht tonen de ‘schilderijen’ van De Joode veel vormen en afbeeldingen die al lang gemeengoed zijn. Haar werk recycled het idee van abstracte expressionistische kunst door die specifieke beeldtaal na te bootsen. We zien bijvoorbeeld stevige, dynamische kwaststreken en expressieve kleuren. De Joode gebruikt echter de computer als werktuig en als podium, haar werk is bij nader inzien duidelijk geconstrueerd. 

De ‘schilderijen’ en bronzen treden binnen de context van de tentoonstelling op met de Joode als kunstenaar-hoofdrolspeler. Ze bevatten ook enkele nadrukkelijk autobiografische onderdelen. Achter de ‘schilderijen’ zie je grote prints, die op het eerste gezicht lijken op een soort verborgen aluminium constructies, maar in feite scans zijn van plastic zip bags gevuld met de ontdooiende moedermelk van de kunstenaar. De handafdrukken op de zakken zijn gedeeltelijk verborgen, ze zijn er en dienen het schilderij er voor, ze zijn de onderschildering, de verborgen kant, dat wat zich onder het oppervlak bevindt. De afdrukken van de handen van de kunstenaar echoën na in de bronzen sculpturen die op het parket verspreid in de ruimte liggen. 

Over de titel zegt de Joode het volgende: “…het is een knipoog naar het ’therapeutische’ in het tot stand komen van de werken, kunst als therapie voor mijzelf, maar dan dus sloppy, niet echt diepgaand, halfgare. klungelige, onhandige zelftherapie…zoiets. Het menselijk tekort, het aanmodderen…”

Rachel de Joode (Amersfoort 1979) studeerde Time Based Arts aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Ze verhuisde in 2006 naar Berlijn en woonde in verschillende steden: Parijs, New York, Mexico City.  Haar werk is internationaal geëxposeerd in groeps- en soloshows in musea, privécollecties en beurzen. Ondermeer het ICA in Philadelphia; het Henie Onstad Kunstsenter in Oslo, FIAC, Art Basel, het museum voor hedendaagse kunst van Rome; ZKM in Karlsruhe; het Gerðarsafn Kópavogur Art Museum Art Museum in Kópavogur, IJsland; Garage Rotterdam; Kunstverein Nürnberg; Galerie Christophe Gaillard, Parijs; Interstate Projects, New York; Higher Pictures, New York; en Elaine Levy Project, Brussel.

Website Kunstenaar