De afgelopen periode werkte Maurice Bogaert aan een serie projecten waarin elementen uit verschillende media zoals architectuur, film, literatuur en beeldende kunst bij elkaar komen tot een totaalervaring voor een publiek. Soms zijn deze werken extreem grote ‘walkthrough’ installaties en op andere momenten juist oneindig kleine schaalmodellen en maquettes. Al deze werken zijn, allemaal op hun eigen manier, pogingen om begrippen als camerabeweging en montage te vertalen naar de fysieke ruimte. Al deze werken zijn pogingen om een filmische ervaring te creëren zonder daadwerkelijk film te maken. Dit onderzoek, deze ontwikkeling in Bogaerts werk, kent twee richtingen. De ene gaat over het verlangen om de hele machinerie, het meer technische aspect van cinema, te beheersen en de andere gaat meer over het narratieve aspect van film. Zo bouwde hij enerzijds zijn eigen analoge immersieve kijkmachines en bracht anderzijds in 2020 een boek uit; een boek als een papieren film.

live projectie wordt gegenereerd door de roterende camera obscura. Door architectonische elementen uit de tentoonstellingsruimte na te bouwen en terug te plaatsen in die zelfde ruimte, werkt deze toevoeging in de projectie als een glitch, een visueel déjà vu. Met set, lens en projectievlak is de camera obscura opname set, projector en bioscoop in één.

Zijn meest recente werk – The Walter Benjamin and Albert S. Project (2020) – is een boek; een boek als papieren film. Het is een werk over de parallelle levens van Walter Benjamin en Albert Speer, een boek over de zoektocht naar het bij elkaar brengen van deze twee levens. Het met zilveren inkt op zwart papier gedrukte boek refereert niet alleen aan vroege film en fotografie, maar deze combinatie van inkt en papier zorgt er ook voor dat al bladerend het licht steeds anders reageert en de beelden als het ware verschijnen en weer verdwijnen. Samen met en een bladspiegel waar close ups en wide shots, ritme en herhaling de filmische middelen die grafisch worden ingezet werkt het boek als een papieren film. Net als zijn installaties is dit boek een poging een filmisch ervaring te maken zonder daadwerkelijk film te maken.

Maurice Bogaert (Heerlen 1975) woont en werkt in Amsterdam en studeerde aan de Academie voor beeldende Kunsten Maastricht (1999) en het Piet Zwart Instituut in Rotterdam (2001), Tentoonstellingen in o.a. Cacao Fabriek, Helmond(2021), Kunsthal 45, Den Helder(2020), DordtYard, Dordrecht(2017), Art Rotterdam / Intersections (2016), Kunstfort Vijfhuizen(2015), De Fabriek, Eindhoven (2014), Black Sesame, Beijing (2014).