De scène 

De criticus: Wanneer ik mezelf zie, stel ik me voor dat mijn ogen, glinsterende ballen, jouw beeld en de blikken van anderen aanraken. Dat is zeer confronterend. Ongemakkelijk, eigenlijk, op een goede manier. Maar ik denk dat het niet goed is als we geen aandacht hebben voor de olifant in ‘de kamer’ – waarmee ik bedoel de ruimte die ons denken is. De moleculen waaruit ik besta zijn elementen die we samen bedachten. 

Eerst leerde ik kijken. Ik ben een ontvanger. Ik maak niet alleen objecten, ze vormen me tot één. Een lens, een punt, een positie, een heel specifieke locatie in een veld dat ik nog nooit betrad met mijn alles. Waarom kan ik geen ruzie maken in college als de ideeën me boos maken? Waarom kan ik anderen niet manipuleren, provoceren, ergeren als ik wil dat anderen naast gedachten ook gevoelens hebben? Wat is de methode van voelen… Ik heb geen last van hun gevoelens, ze voeden me. Affectie is de methode. Om jou te ontmoeten. Het doet me pijn dat mensen verlangen afgerond te zijn, alsof ik altijd aan de buitenkant sta om ons binnen te krijgen. Er gebeurt niets, zou je zeggen. 

De beschouwer: Het ziet er leuk uit. Pauze Maar ook een soort van vies.

De criticus: Ik voel en hoor het… Luid en duidelijk: hoe we tegen elkaar schuren als getergd piepschuim. Op zoek naar scheurtjes die we open kunnen krabbelen met onze vingers. Onze handen. Lichamen.

Nee, sorry, ik wil geen clichés. We hebben allemaal onze rol te spelen. En de mijne is om te zien, of niet dan? Niet zomaar ontvangen, maar het produceren van zicht. Ik begin graag met Grote Vragen. Niet om anderen af te schrikken of om te wijzen op een cerebrale onmetelijkheid maar om op te schudden… beven. Bzz. Kg. Zo oogst ik tekst voordat ik m’n eigen maak. Mijn eigen, haha! Wat hebben wij toch ook een hekel aan postmodernistische arrogantie, nietwaar? Niet waar?

Ben je wel eens bang voor wat er zal gebeuren met de stukjes die jij van elkaar hebt laten losraken? Krassen aan het oppervlak. Ja. Maar wat als we het binnenlaten? De stapel stenen. Ze lijken klein als kiezels, zoals wanneer je van hoog naar beneden de Engelse kust langsgaat met je blik. De verwarring is er eentje van schaal. Maar het is een enorme berg van gigantische keien en Sisyphus is weg.

De curator: Je moet echt in de avond gaan kijken.

De criticus: Hij vertelt me dat ik je ’s nachts moest bezoeken, maar ik ben al geweest. En toen ik mezelf daar zo zag, terwijl ik worstelde met mijn zicht, zag ik hoe de regels der indeling begonnen te buigen. PWIEEEEEJP. Ik wreef mijn wang over het glas. Met mijn oogleden kuste ik de atomen.

De kunstenaar: Ga nog een keer naar de pitcairn als het donker is. Ze lacht genereus Dat zou geweldig zijn.

De criticus: Ik zal het doen – vanavond nog. Maar ik ben nu al in de war. Kijk mij nou tegen mezelf praten. Laat me je vertellen waar het van gemaakt is, want zij vertelde het aan mij en nu wil ik het vertellen aan jou. Deze verwarring ligt helemaal aan mij. Ik concentreerde me te veel. Alsof ik slechts een waarnemer was, enkel een individu. Oh, maar wat houd ik van het idee om te dromen hoe het zou zijn om naar binnen te gaan. Ik hoop dat je me opnieuw laat beginnen. 

Hoe kunnen we iets creëren dat ons verrast? Pauze Waar is deze wolk van gemaakt?

De kunstenaar: De oneindige wolk is het wonder van het leven. Ik ben geïnteresseerd in zijnsvormen die zweven, het uiteenvallen van structuren die solide leken.

De beschouwer: Vies, zeg ik je. Het is kankerachtig. Zie je die uitstulping aan het einde? Waar gaat het heen? Ik voel me ongemakkelijk bij het idee het aan te raken. 

De criticus: Ik geloof niet dat we het zouden kunnen aanraken. Dat maakt me verdrietig. Geisoleerd. Ik raakte gefrustreerd maar dat komt omdat ik bang werd. Het nodigt de geest uit en als je niet oppast, ga je weg voordat het lichaam begint mee te doen. Pauze Denk je dat een innerlijke wolk gedeeld kan worden met anderen?

Nu probeert de kunstenaar de criticus fysiek in haar beeld te verwerken.

De criticus: Betekenis geven en moleculen, de buitenlaag is je bedachtzame bewoording, daarbinnen de voedzame affectie en verlangens. Keer je naar binnen – als het donker is. Tast toe.