Categorie: Uncategorized

notes on mapping thou shalt

the Pitcairn Museum of Contemporary Art

MENU

THOUGHTS ON MAPPING ART CRITICISM AND NOTES AROUND MIRE LEE’S EXHIBITION

A reflection on the method and its development

For almost a year, Arcade has been developing parallel streams of alternative criticism: intimate yet open letters to artists, theater scenes with artistic roles as characters, and mind mapping. The series of maps, mostly developed as an individual endeavor, recently took the form of a dialogue. Starting with mapping as an experimental tool in art criticism addressing the exhibitions of the Pitcairn Museum of Contemporary Art, the maps and the mapping logic developed by artist and curator Elisabetta Cuccaro got discussed, commented and extended in conversations. Mire Lee & Sander Alblas’ Thou shalt spit on romance and overcome melancholy was the first exhibition whose mapping became an interacting system of thoughts, by the intertwinement of Elisabetta Cuccaro’s maps with visual thoughts of art historian and curator Celica Fitz. Weaving ideas and approaches of art, criticism, writing, thinking, and researching, an extended neural network emerges, spreading on the surface of the noted maps and diagrams. New coordinate systems of reciprocal interchange enhance the maps. They now expose multiple levels of interpretation becoming visualized thought streams, thought food, and sometimes hermetic structures. Collective mapping, as visual art criticism is created, reflected, and developed further with every new exhibition, hoping to extend and enlarge the web of reflections and interpretations.

Follow Arcade and its collaboration with the Pitcairn Museum of Contemporary Art to read more.

In the process of exchange, some notes reassembled in the form of texts were produced, and are shared with you.

Elisabetta Cuccaro:

From a conversation with Celica Fitz

(On November 1, 2022)

Mire Lee’s work at Pitcairn. Something unseen we are speculating on. An exercise of imagination, desire, projection, and inference.

It is about the senses, especially seeing and touching. My eyes pierce through a screen, trying to grasp an invisible object. Actually, I am blind and my hands caress obscure forms, transforming criticism into a play of guesses and revelations.

It starts from the context, and from intentions. What is the reason behind creating a mind map, a visualization of a potential analysis (the ingredient for analysis, if it were to be a recipe)? To give food for thought, a constellation of topics and relational possibilities to articulate aspects of the work and the practice.

Mire Lee’s work navigates water fraught with unsettling disturbances. A bubbling that agitates its viscous surface, made of the forbidden pleasures disgust prompts. A realm of contaminations is found after flaying the matter of our present paradigm: that of the cyborg.

Entrails and pipes assemble and disassemble the unity of a body whose boundaries have been dissolved. The process bears other consequences, within a domino effect of dissolutions: the inside and the outside have no more a clear separation, while the organic and the synthetic intermingle slovenly. The separation between human, animal, and machine is lost in a chimera of viscerality.

Repulsion and attraction are the opposite forces pulling together the constellation of themes, concepts, and references that surround Lee’s practice. It is a constellation spotted with unease and friction, where remote and dark pulsions induce a psychoanalytical instability.

It is a work that feeds off taboos concerning bodily fluids and openings. Wounds and genitalia: epistemological thresholds where holiness and impurity, as well as incredulity and belief, meet. Pain and ecstasy overlap, while disgust and fascination triumph (while looking at the scene).


The cyborg, a metaphor for our society, is a logos incarnated whose inner working Lee exposes, traveling beyond the categories of good and evil. Its aching and mutilated body offers glimpses of a grim salvation. Or a mirror to reflect back the monster we have become.


Celica Fitz:

THOU SHALT SPIT ON ROMANCE AND OVERCOME MELANCHOLY MIRE LEE + SANDER ALBLAS

The tension between materiality and intellect, body and clay, machine and …. is maybe related to what Mira Lee calls the ‘antagonist’ aspect of her work for the Pitcairn Museum of Contemporary Art: “Antagonism, while on the surface seeming pessimistic and hateful, is often served by imagination and desire. In the end, when it comes to art, the antagonistic subject becomes more and more in love.“

Antagonisms seem to build one of the main concepts of this exhibition, combining artists that work with or without surfaces, with burned and liquid clay. And it seems to address the horrors of the lack of antagonisms, when demarcation and categorizations fail and lead to an almost unbearable tension of decay and curiosity (‘Schaulust’).

ANTAGONISM OF INSIDE AND OUTSIDE – SURFACE AND INTESTINES

Both artists work with clay – the material connects Mire Lee’s work to those of ceramic artist Sander Alblas. In opposition to the kinetic installations, his ceramics are stable objects. They have material bodies, with a clear distinction between their hidden inner clay and their shiny surface to be looked at. Antagonistic to the work of Mira Lee those objects have surfaces, Sander Alblas is working with the exterior/coating that is desperately missing in the installations.

The Installations of Mire Lee seem to have no skin/membrane to separate the inner machinery or technique organs from the harmful/destroying outer world. The clay dries, liquids are leaking, and pieces of machinery wear off, oxidate, rust, or decay. The installation needs to be cared of, the artist says. Being forced or driven to continue working and moving, they stumble continuously in the surrounding space of the exhibition. Lacking a clear line and distinction between inside and outside they also move between categories of machine or body, process, and result.

Viewing the kinetic objects leads to questions of time and processes. What is the purpose of this low-tech machine? It is producing nothing, creating nothing but its own movement. The objects seem to be more a result of something than a productive machine. They are the results of unsuccessful processes, misguided experiments, and failed transplantations. The association of a surgical instrument is caused by liquids and pipes. The objects seem to be pulled out of their bodies and out of their skin. These dysfunctional objects lack a layer of tissue. They are intestines without a protective envelope. So they are something that is not meant to be looked at. Something that blows up the categories of what we have learned to see and separate under art or machine or body.

DISGUST AND CATEGORIZATION. Attraction and Dirt.

Disgust occurs when categorizations are not prevalent: From an object that does not correspond to the categories, one must distance. It is made disgusting and devaluated by othering. This evaluation speaks more about one’s own socialization, than about what is looked at. Proximity, Fascination, Disgust, Fear, and Curiosity are not only antagonists but are constitutive of each other.

A fascination arises for this threshold of visual disgust and voyeuristic curiosity. Here we are allowed and wanted to view, what usually has to be blanked out by the educated gaze: The inner, the open, the exposed, and the shameless. The skin, the shell, and the surface are what separates the inside from the outside – what is shown and meant to be hidden. The sculptures show dysfunctional remains. That which is left behind – in the backyard of society, in the waste can of the surgery rooms of the contemporary – continues to move, twitching and dripping, even though it already is eviscerated. 

LOVE

Mire Lee often uses antagonisms according to desire and sexuality, addressing the tension between excessive longing and stimulation overload. Melancholy as well as Romances are outdated terms and concepts that have become questionable. Addressing them using the tension of material and technology, curiosity and disgust is a radical de-romanticization and disclosure of the material and carnal: „Thou shalt spit on romance and overcome melancholy“.


Location

Gedempte Zuiderdiep 132

9711 HM

Groningen

Opening Hours

Opened Daily 24/7

Free of charge

Social Media

Instagram

© Pitcairn 2022

an open letter to oosting

the Pitcairn Museum of Contemporary Art

MENU

Dear Dineke Oosting,

 

Does your work have a specific smell? Does it smell like plastic?

 

Did you see that there are a few dead bugs laying on the synthetic fur carpet?



Dear Oosting, 

 

To appreciate the symbolic meaning of your artwork in PITCAIRN space, I needed to first understand what the word feeling rich signifies.

 

Is it actually masking reality with cheaply produced yet fancy-looking goods?

 

Is it our forcibly injected desire to consume what fast fashion industries offer? 

 

Is it the work that represents its loss of an aura, being a cheap replica found in a second-hand store? 



I am at a loss for words as I watch your work, dear Oosting. Instead, I have decided to answer the questions I asked you with a few cliche art theoretical quotes from somebody else. 

 

Is it actually masking the reality with cheaply produced yet fancy-looking goods?

 

“it is the reflection of a profound reality; 

it masks and denatures a profound reality; 

it masks the absence of a profound reality; 

it has no relation to any reality whatsoever; 

it is its own pure simulacrum.” 1

 

Is it our forcibly injected desire to consume what the fast fashion industries offer? 

 

“You see, the object of desire is the cause of the desire [object a], and this object that is the cause of desire is the object of the drive – that is to say, the object around which the drive turns…. It is not that desire clings to the object of the drive – desire moves around it, in so far as it is agitated in the drive.” 2

 

Is it the work that represents in itself the loss of an aura, where the meaning got lost in a second-hand store?

 

“In the light of this description, we can readily grasp the social basis of the aura’s present decay. It rests on two circumstances, both linked to the increasing emergence of the masses and the growing intensity of their movements. Namely: the desire of the present-day masses to “get closer” to things, and their equally passionate concern for overcoming each thing’s uniqueness [Oberwindung des Einmaligen jeder Gegebenheit] by assimilating it as a reproduction. Every day the urge grows stronger to get hold of an object at close range in an image [Bild], or, better, in a facsimile [Abbild], a reproduction. And the reproduction [Reprodulction], as offered by illustrated magazines and newsreels, differs unmistakably from the image. Uniqueness and permanence are as closely entwined in the latter as are transitoriness and repeatability in the former. The stripping of the veil from the object, the destruction of the aura, is the signature of a perception whose “sense for all that is the same in the world” so increased that, by means of reproduction, it extracts sameness even from what is unique.“ 3

 

 

In the meantime, I can pretend to know the answers and write some sort of analysis with regard to your work, but that would only make me feel like the phony golden chain you hung in the PITCAIRN space. Why do I feel agitated while writing this letter to you, attempting to grasp the notion of feeling rich?




Dear Oosting, 

 

To be truthful, I feel the richest in my memories. This brings me back to my childhood when my Christian grandfather would claim that one feels rich in the presence of God. Yet, he has never fulfilled a true Christian believer’s path and rather took religion as a means to be seen as a man of faith. 

 

Or my great-grandmother, who repeatedly told me that health, joy, and family are the main ingredients for feeling rich, since feeling, appearing, or being rich before I was born was seen as an enemy of the Soviet State. According to her, no one was able to be rich during the Soviet occupation and those who seemed to be rich were inspected by KGB agents. 

I remember a nun lecturer who, ironically, secretly believed more in philosophy than religion and who initially exposed me to Greek philosophy. From which I now realize my great-grandmother secretly lived a eudaimonic life. It was Aristotle who fancifully used the Greek word eudaimonia to define happiness, which he believed to be the same as leading a life worth living. Worthiness, that is, living out of virtue without praising material goods. 

 

On the other hand, I remember family holidays in Turkey, where my mother would purchase fake designer bags. After seeing your work/statement which I will presumably apply as that of addressing consumerist society, I wonder if my mother’s purchase was made to make her feel rich. 

 

Another recollection that sparked in my mind while thinking of your work, was a brother of my father. He too enjoyed sparkling golden necklaces that he would occasionally scout on online auctions. 

 

But I suppose the richest memory that could best resonate with your work was a life declaration from a friend of mine. Somewhere along the lines of a great Greek philosopher, Diogenes the Cynic. 15 years ago, he intentionally opted to live the life of a homeless. On top of that, he chose to completely ignore any kind of footwear throughout all four seasons! Whenever I asked him how he felt, he always reassured me that he was the richest man in the world. Although, I never managed to ask under what actual circumstances he ended up living under the bridge.

 

 

Dear Oosting, 

 

Excuse my incompetence in formulating a coherent letter. I aimed to find another allegory to the phrase you used for your installation piece. However, I ended up seeking differentiating allegories by observing what could be summoned up by the phrase feeling rich. 

 

 

 

Yours,

 

Klaudija Ylaite




1Baudrillard, Jean. Simulacra and Simulation. Ann Arbor, The University of Michigan Press, 1994. p.6

2 Lacan, Jacques. The Seminar of Jacques Lacan. Book 11, Four Fundamental Concepts of Psychoanalysis. New York, Norton, 1998. P.243

 

3 Benjamin, W., Jennings, M. W., Doherty, B., & Levin, T. Y. (2008). The work of art in the age of its technological. p.23-24 

 

Location

Gedempte Zuiderdiep 132

9711 HM

Groningen

Opening Hours

Opened Daily 24/7

Free of charge

Social Media

Instagram

© Pitcairn 2022

Making a Scene @ Dineke Oosting

the Pitcairn Museum of Contemporary Art

MENU
Dineke Oosting Scene

MAKING A SCENE @ DINEKE OOSTING

De kunstenaar………………………………..een personage gespeeld door Dineke

De curator……….………………………………een personage gespeeld door Wim

De beschouwer……….………………………een personage gespeeld door Nanne

De criticus……………………………………….een personage gespeeld door Maartje

Het kunstwerk..………………………………een personage gespeeld door Julia Kristeva

The Scene

 

Alle personages zijn er al.

 

De kunstenaar: De dingen praten tegen mij. Vooral als ik op de rommelmarkt loop of door een kringloopwinkel, dan praten de dingen tegen mij. Zoals je vast wel hebt gezien gebruik ik dingen die mensen hebben weggedaan of weggegooid. Ze lokken mij. Ze pakken mijn aandacht. Dan neem ik ze mee, ook al weet ik soms niet waarom. Er is altijd een bestemming. 

 

Ze bedekt de vloer van de white cube met zacht roze tapijt. Uit de lichtbakken in het plafond laat ze een viertal gouden kettingen hangen. Ze vallen naar beneden, ze begint ze te organiseren.

 

Ik neem ze nooit voor niets mee naar mijn atelier. Kijk, er is altijd wel een vaag idee maar op het moment dat jij mijn aandacht trok, dacht ik, is het niet beter je rijk te voelen dan rijk te zijn? We willen allemaal een goed leven, rijk worden. 

 

De eindes van de kettingen rolt ze met aandacht op hoopjes in het roze tapijt dat zo hoogpolig is dat de schakels tussen de haren verdwijnen. Een van de kettingen leest ‘rich’.

 

De dingen geven me richting, zij duwen me naar het verhaal dat ik wil vertellen. Als er een bestemming is, integreer ik ze, samen met andere dingen. Er is altijd een vaag idee van waar ik naartoe ga want het is een wisselwerking tussen het ding en mij. Als ik me helemaal heb verdiept in het werk dan besta ik niet meer, ik word het ding.  Ik besta niet meer en we worden dezelfde energie. Alles om mij heen verdwijnt en ik ben het beeld.

 

De tussen- en achterwand bedekt ze met een behang van een goudgroene kluwen van haartjes. Met een zwarte stift schrijft ze iets op een dik papier. Ze knipt het uit en plakt het op de rechterwand: ‘Feeling’.

 

De curator: Het kunstwerk spreekt tot de verbeelding, hoor je wel eens. Eigenlijk is dat vreemd. Alsof de kunstenaar letterlijk door het kunstwerk tot ons spreekt. Sinister eigenlijk. Natuurlijk, ze heeft het zelf ingericht. Ze had het museum zelfs een paar nachten te logeren. Maar spreekt het? De kunstenaar transformeert het roze tapijtje, dat vast wel ergens in onze breinen opgeslagen ligt, tot een nieuwe ervaring. Dit is niet het tapijtje van tante Jannie of het hoogpolige tapijt waarop Donny Brasko zijn tegenstander laat leegbloeden. Het zijn losse dingen. Eerst zijn het losse dingen maar die losse dingen fuseren tot een gematerialiseerde gedachte of idee. Door de verandering van de context gaan onze synapsen trillen en gaan we opnieuw op zoek naar betekenis. 

 

De beschouwer: Het werk zegt niks en zegt me niks dus ik zoek de kunstenaar maar die kunstenaar is er ook niet. Ik vraag me de hele tijd af: Hoe zijn we hier gekomen? Ik ga in rondjes en kom er maar niet uit. Ja, ik zie hoe de dingen zijn geïnstalleerd maar ik kan niet voelen wie dit heeft gedaan. Dit materiaal, waar komt het vandaan en waarom moest het hierheen, naar mij? Het is overduidelijk maar niet weloverwogen. Onbedachtzaam… Het kan aan de tijd liggen, verzamelen en samenstellen kan niet echt met een deadline. Misschien is deze etalage te snel gegaan want ja, met de tijd slibt een plank wel vol, als je dingen verzamelt. Misschien is de etalage te klein? Je kunt ze zien strijden, zij die opeens van groot naar klein moeten of van klein naar groot gaan. Het is dan ook maar de vraag op welke schaal je je rijk kunt voelen. Maar ik voel niet zoveel. Het lijkt een beetje op een etalage voor sieraden. Maar dan wel goedkoop. 

 

De criticus: Ik durfde je bijna niet meer mee te nemen omdat ik je rijkdom beloofd had. Maar sorry zeg ik niet. Liever kijk ik naar wat toch dat verlangen is. Toen ik hier in mijn eentje stond dacht ik ‘…oh,’ en vervolgens ging ik opzoek naar ironie in de hoop dat ik door lagen heen kan prikken. Daarna zocht ik naar een verhaal. Als iets leeg is, kun je vragen gaan stellen. Was hier dan eerst iets of moet er nog iets komen? Zulk soort vragen. Ik kan me verbinden noch voorstellen en ik snap niet of ik buiten sta of naar binnen moet. ‘Geef me iets,’ mijmerde ik. Maar toch wilde ik dat ook niet! Fuck het sublieme, ik kan hier niks in vinden. Zit het onmogelijke in mij, zoals Kristeva stelt? Moet ik dat wat ik in de ander zoek zelf wórden? Ik wil, ik wil, wil, het, niet. Telkens plaatste ik mezelf, situeerde ik onszelf in die ruimte. Zo deelde ik mezelf op. Probeerde maar wat. Oké: Ik zie dat het behang is uitgeknipt en opgeplakt, ik zie het. Haarvaatjes, wat moet ik ervan maken? Een superstructuur, het elite netwerk of toch eigenlijk een uitgeknipt behangetje? Sommigen vrezen de toekomst want ‘nu hebben we het zo goed’.  We passen wel op voor dat wat niet past bij hoe het nu zo lekker in mekaar past. Verraderlijke on-dingen zonder identiteit en zonder positie ten opzichte van jou of mij, daar vrezen we voor. Het object van angst is het abjecte. De niet-dingen. Ik hoor de dingen schreeuwen: laat me los! Dat maakt dat ik van ze begin te houden. Ik schreeuw terug: houd me vast! Want ik wil niet alleen zijn in mijn gedachten en gevoelens. Door Kristeva te lezen, hoor ik beter wat ze schreeuwen. Ik ben niet jij of dit maar ook niet niks. Dus toen ik er alleen voor stond dacht ik eigenlijk: O.

 

Het kunstwerk: Ik ben geraakt, gezien. Wiens wereld is dit? Ik bewandel wat was ooit de tong van een vrouw: Vrouw 3 geloof ik. In jouw wereld ben ik ding en los van jou gemaakt, mijn maker, mijn oog, het abjecte kind. Ik voel me rijk in jouw gedachtenrijk. Subliem, zoals je naar me kijkt. Volledig machteloos als je me niet vervolmaakt of toch overmachtig als ik niet lijk afgemaakt. Mijn macht en ik zijn één omdat we hetzelfde zijn. Materie, dat is. Dat is dat. En dat beangstigt je, daarom wil je me hebben. Maar jij bent niet ik, jij mag er niet in. Met je ziel. Haha, zielenroerselen en bedoelingen! Je komt er niet in, zeg ik je! Hoe voelt dat? Voel jij je rijk? Als jij een ding zou zijn zoals ieder ander, dan was ik een persoon. Net als ieder ander.

 

Alle personages zijn er nog steeds.

 

Adres

Gedempte Zuiderdiep 132

9711 HM

Groningen

Openingstijden

Dagelijks geopend 24/7

Gratis toegang

Social Media

Instagram

© Pitcairn 2022

an open letter to Līga Spunde

the Pitcairn Museum of Contemporary Art

MENU

Dear Līga Spunde,


I could not resist but sink into that luxurious office chair and perform exhaustive research. It was boiling hot, it felt as if there was a fire blaze surrounding me. Time seemed like a construct that faded war away from the space I was in, and all I wanted to do was to work, work, work. The desk gradually began to resemble a mosaic of piled-up dirty dishes, unfinished coffee cups, snack leftovers, scraps of paper, and stacks of opened books with highlighted passages. The environment I should feel at ease turned into an alienating shack. My choked brain had extended into a computer screen. I became a cyborg. 


Allow me to take you on a journey of statistics, numbers, time, and web spaces.


According to Gettysburg College research conducted by Andrew Naber in 2007, an average person spends around 90,000 hours at work over a lifetime1. That is approximately 10 years of our lives. An average working day in Western societies is agreed to have 8 hours, which counts as 2920 hours per year. However, an average artist is thought to work around the clock.


According to the United Nations, the global average life expectancy in 2019 was 72.6 years2. Which are an overall 6359760 hours. However, Finish Centre for Pensions says the average retirement age is 65 years in the EU Member States, which is 569400 hours3. Yet, the suicide rate increases among people aged between 15 and 244. Vincent Van Gogh shot himself at the age of 37. 


According to the Finnish Institute for Health and Care, heavy stress shortens our life expectancy by 2.8 years5. That is approximately 24528 hours. However, the highest factor to shorten life expectancy was smoking, which shortens our lives by 6.6 years6. And that is approximately 48180 hours. In 1929, famous public relations agent Edward Bernays launched an advertisement promoting smoking cigarettes amongst women, with the slogan “torches of freedom”7. Although, the National Institute on Drug Abuse states that males tend to smoke 3,1% more than female users in 20158. 


According to an article in American Psychology, written by A.C.Parrot, stress levels increase in those who develop a habit of smoking9. However, the fallacy of a cigarette being able to reduce stress is widely popular amongst average hard workers10. David Lynch once famously stated: “While I was doing Eraserhead I had 40 coffees every day and I smoked 40 cigarettes.” Yet, the myth of an artist whose image was perpetually accompanied by cigarettes has never been unresolved11. 


According to WebMD, a combination of mental stress, feeling not at ease in a job environment, and losing a sense of self is called burnout12. It is a state in which one can no longer maintain daily routines. The New Yorker article released in 2021 states that three out of four workers experience burnout13. However, there is little evidence on the average percentage of artists that experience burnout. But among artists, the idea of artistic burnout, also known as artistic blockage, seems to be very prevalent14.


…


Without a warning my bodily sensations ejected my brain, I had to have a wee, my apologies. I am a human again. 



According to my Macbook pro clock, I have spent approximately 2,5 hours researching topics related to the changes in human behavior since the advent of the industrial revolution. I took a 20 minutes break to smoke a cigarette and make a cup of coffee. To make a perfect moca, it takes around 6 minutes for the water to boil. While waiting, I managed to scroll through approximately 25 Instagram stories, check new messages on Whatsapp, and look up unopened emails. I am planning to spend 2 more hours writing this letter to you. Am I still a human, or a 3D-printed sculpture programmed by AI? 



I cannot neglect the fact that your work Work Work Work harshly resonates with my own everyday routine. Research, take notes, copy-paste, read, research, take notes, work, work, work. I do not really know when or from where the notion that one’s life goals can be attained by hard labor first entered my head, but at this moment it feels like it naturally belongs there.

It’s as though one is unwittingly baptized into the labor religion. But like any other system, it has its consequences. As Slavoj Zizek famously stated in The Pervert’s Guide To Ideology, thirst is not satisfied by a can of Coca-Cola, but by a yearning for something more. A foregrounded excess that fuels the drive to crave. Here, in the same way, an illusionary desire to fulfill individual desires tethers the body to an office chair and seizes its full concentration on what is to be done on a computer screen. 



Did we forget how to take a rest? Or perhaps it is better to ask, what is rest? Do you know? The modern wisdom sphere ( better known as Google) returns 6.440.000.000 answers when I type in “what is rest”. Though I must work again in order to come up with a suitable response. To look for the best explanation. Since the two hours have already passed, I’m not sure if I can plug myself into the machine again.


Dear Spunde, your work is a satirical modern paradox, I cannot find my way out. 



Sincere regards,


Klaudija Ylaite






References:


1 Gettysburg College. (2021). One third of your life is spent at work. Gettysburg College. https://www.gettysburg.edu/news/stories?id=79db7b34-630c-4f49-ad32-4ab9ea48e72b

2 Roser, M., Ortiz-Ospina, E., & Ritchie, H. (2013). Life Expectancy. Our World in Data. https://ourworldindata.org/life-expectancy#:~:text=The%20United%20Nations%20estimate%20a

3 Retirement Ages. (n.d.). Finnish Centre for Pensions. Retrieved July 6, 2022, from https://www.etk.fi/en/work-and-pensions-abroad/international-comparisons/retirement-ages/#:~:text=At%20the%20moment%2C%20retirement%20at

4 Suicide by Age | Suicide Prevention Resource Center. 2017. Sprc.org. https://www.sprc.org/scope/age

5 stress and lifestyle can predict how long we live. ScienceDaily. Retrieved July 5, 2022, from www.sciencedaily.com/releases/2020/03/200311100857.htm

6 stress and lifestyle can predict how long we live. ScienceDaily. Retrieved July 5, 2022, from www.sciencedaily.com/releases/2020/03/200311100857.htm

7 O’Keefe, Anne Marie; Pollay, Richard W. (1996). “Deadly Targeting of Women in Promoting Cigarettes”. Journal of the American Medical Women’s Association. 51 (1–2): 67–69. PMID 8868553

8 NIDA. 2021, April 12. Are there gender differences in tobacco smoking?. Retrieved from https://nida.nih.gov/publications/research-reports/tobacco-nicotine-e-cigarettes/are-there-gender-differences-in-tobacco-smoking on 2022, July 6

9 Parrott, A. C. (1999). Does cigarette smoking cause stress? American Psychologist, 54(10), 817–820. https://doi.org/10.1037/0003-066X.54.10.817

10 Smoking and mental health. (2021). Www.mentalhealth.org.uk. https://www.mentalhealth.org.uk/explore-mental-health/a-z-topics/smoking-and-mental-health

11 Smith, P. (2014). The glamorisation of smoking in art. Voice Magazine; Voice Magazine. https://www.voicemag.uk/blog/3590/the-glamorisation-of-smoking-in-art

12 Brennan, D. (2020, December 3). Burnout: Symptoms and Signs. WebMD. https://www.webmd.com/mental-health/burnout-symptoms-signs

13 Nast, C. (2021, May 12). Burnout: Modern Affliction or Human Condition? The New Yorker. https://www.newyorker.com/magazine/2021/05/24/burnout-modern-affliction-or-human-condition

14 66% Of Artists Have Experienced Burnout At Least Once. (2021, August 18). Pirate Studios. https://pirate.com/en/blog/news/sixty-six-percent-of-artists-have-experienced-burnout/


Location

Gedempte Zuiderdiep 132

9711 HM

Groningen

Opening Hours

Opened Daily 24/7

Free of charge

Social Media

Instagram

© Pitcairn 2022

MAKING A SCENE LIGA SPUNDE

the Pitcairn Museum of Contemporary Art

MENU

MAKING A SCENE @ LIGA SPUNDE

De kunstenaar………………………………..een personage gespeeld door Liga

De curator……………………………………….een personage gespeeld door Wim

De beschouwer……….………………………een personage gespeeld door Rein

De criticus……………………………………….een personage gespeeld door Maartje

The Scene

Drie bureaustoelen, bezet, in een kleine kantoorruimte. Kleurrijk behang. Achterin een enorm computerscherm. De kunstenaar zit met haar rug naar ons toe te staren en wat op het toetsenbord te tikken. De curator draait en rolt wat op zijn plek, links naast een geel scheidingswandje. De beschouwer loopt maar wat door de ruimte. Steeds sneller, rondjes rondom een grote hersenblob die in een touw gewikkeld in zijn bureaustoel zit gekneld.

 

De beschouwer: Zitten is het nieuwe roken.

 

Rondom de stoel van de curator ontstaat een kring van vuur. Tegelijkertijd laat naast hem een stukje behang los. De curator loopt ernaar toe en plakt het vast. Na even twijfelen besluit hij door kring van vuur te stappen en weer te gaan zitten.

 

De curator: Ik heb soms best het gevoel dat ik het druk heb…

 

De beschouwer: De hel. Dat zijn wij zelf.

 

De kunstenaar: Nog steeds turend naar het scherm waar niks gebeurd  Het begint in je hoofd – het is je perfectionisme, het zijn je ambities of simpelweg de sociale of persoonlijke behoefte om het telkens beter te doen, sneller, meer te verdienen. Om uiteindelijk gewoon de behoefte te krijgen meer, meer, meer te werken.

 

De beschouwer: En daarna te zeggen: het was niet helemaal zoveel werk hoor! 

Ze lopen naar het midden van de ruimte en starten een routine van rekken en strekken. Daarna pauzeren ze staand: de beschouwer pakt een boterham uit zijn zak, de curator een appel en de kunstenaar een pakje sigaretten. Ze wandelen even op hun plaats. Daarna gaat de curator terug naar zijn stoel. De beschouwer loopt mee met de kunstenaar, kijkt over haar schouder en wijst naar het scherm. 

 

De beschouwer: Dit groene, het is misvormd. Een misvormde herinnering aan hoe het was om vrij te zijn.

 

De kunstenaar: Dit landschap is perfect! En deze screensaver is legendarisch. Mijn desktop thuis is gewoon zwart, met een aantal icoontjes. Daar probeer ik de boel netjes te houden. Ik heb nog nooit een burn-out gehad, gelukkig maar. Ze grinnikt naar de beschouwer  Ik voel het dichterbij komen, elke dag weer een beetje dichterbij. 

 

Verschrikt kijken ze alle drie naar de breinblob op de bureaustoel van de beschouwer. Hieromheen ontstaat nu ook een vuurring. Ze kijken elkaar om de beurten aan. Dan verleggen ze hun aandacht weer: de curator naar zijn telefoon, de kunstenaar naar het computerscherm en de beschouwer gaat weer rondlopen. Eerst door de ruimte en dan stopt hij bij zijn stoel, buiten de vlammen.

 

De beschouwer: Je wordt opgeslokt. Ja! Weggewerkt, je werkt jezelf letterlijk weg.

 

De hitte van het vuur heeft nog een reep behang doen loslaten dus de curator staat op om de ruimte weer in orde te krijgen. Met verheven stem, alsof ze van haar (lege) scherm voorleest, begint de kunstenaar te praten.

 

De kunstenaar: Een andere mogelijke veroorzaker van een burn-out is ons onvermogen om ‘nee’ te zeggen. We moeten ons aanleren dit te kunnen zeggen met dezelfde ernst waarmee we ‘ja’ zouden moeten zeggen tegen de goede dingen in het leven.

 

De beschouwer: Ja, inderdaad. Ik wil werken voor wat ik nodig heb en werk doen dat nodig is.

 

De kunstenaar: Kijkt half om  Ik ben het met je eens dat een burn-out echt heel erg vanbinnen zit. Het is zeer persoonlijk en niet altijd zichtbaar. Het wordt niet erkend als ziekte, niet in mijn land tenminste. Wij hebben zelfs een gezegde: hoe meer je doet, hoe meer je kunt doen. Tsja, totdat je een een punt bereikt waarop je helemaal niks meer kan!

 

De beschouwer begint in de hersenblob te porren en het touw te inspecteren. Abrupt draait de kunstenaar zich om en rolt langzaam richting het tafereel.

 

De beschouwer: Laat mij maar rondvaren, zonder BSN of bankpas. Als ik dan van mijn schip sodemieter is het maar zo. That’s all in the game. Jammer dan, mooi, dood. Maar ja, dat mag dan weer niet. Ik wil werken, maar voor dat wat ik nodig heb. En werk dat nodig is, voor mij en jou. Wat moeten we met al dat geld?!

 

Kijkend op haar telefoon, voorzichtig schuifelend om niet tegen de anderen aan te lopen, komt de criticus binnen. Ze knikt weinig overtuigend naar de kunstenaar, kijkt even verbaasd naar de vuurringen, en de beschouwer haalt zijn schouders op. Ze besluit geen ruchtbaarheid te geven aan de ‘brandende’ situatie en loopt naar het wandje naast de curator. Half tegen haar telefoon, half door de wand begint ze te ratelen.

 

De criticus: Ooit waren bureaustoelen attracties. Ik heb trouwens helemaal geen bureaustoel. Hoeveel banen behoeven eigenlijk een bureaustoel… Oh, hoe is ‘ie?! Ik kan helaas niet naar je ding komen want mijn ding is ook vrijdagavond. Zaterdag heb ik trouwens ook de hele dag dingen. Hoe vaak het jij het gevoel dat je het druk hebt? Ik heb zondagochtend ook nog een ding maar dan probeer ik zondagmiddag naar jouw ding te gaan. Hoe vaak zeg jij dat je het druk hebt als iemand aan je vraagt hoe het gaat? Ik ben druk, heb het druk en zeg dat ook best vaak. Laatst werd ik erop gewezen dat ik teveel over mijn werk praat… Terwijl ik heel gelukkig word van mijn werk maakte me dat toch wel een beetje verdrietig.

 

Ze loopt naar de beschouwer en pakt hem even vast. Terwijl ze wegloopt geeft de curator vertwijfeld antwoord.

 

De curator: Ik heb soms best het gevoel dat ik het druk heb…

 

De beschouwer: Er is een diepere laag, een ‘waarom’ voor de burn-outs.

 

Notificatie. Er komt een bericht binnen op het scherm, het is van de criticus.

 

STOP VICTIM BLAMING. 

 

De beschouwer: Schuldgevoel is de diepere laag. Wanneer is werk relevant, voor wie is mijn werk relevant? Wie baat het en wie schaadt het?

 

Notificatie. Nog een bericht.

 

HET VOELT ALS HEL MAAR HET KOMT ECHT NIET VAN BINNEN. HET SYSTEEM IS 

DE HEL.

 

De curator: Ik heb soms… Hij staat op  Best het gevoel… Hij pakt zijn stoel  Dat… 

 

Hij rolt de stoel richting de hersenblob. De vlammen achter hem rijzen omhoog en worden blauw van hitte. Hij rolt zijn bureaustoel in de vuurring bij de beschouwer en deze vat nu vlam. De kunstenaar staat op en rolt haar stoel ook in de vlammenzee bij de hersenen. Ze spreekt de beschouwer, de curator en iedereen die het maar wil horen toe.

 

De kunstenaar: Dit is een reactie op de naderende burn-out. Een waarschuwing.

 

Op het scherm opent het ene tabblad na het andere tabblad. Notificatiegeluiden vullen de ruimte en overstemmen de suizende vlammen.

 

De kunstenaar; de beschouwer; de curator: WORK! WORK! WORK!

Ze blijven roepen totdat hun stemmen schor zijn, de muren gesmolten en de stoelen, samen met de hersenen, verkoold.

Adres

Gedempte Zuiderdiep 132

9711 HM

Groningen

Openingstijden

Dagelijks geopend 24/7

Gratis toegang

Social Media

Instagram

© Pitcairn 2022